Nie raz chciałam zadać pytanie… ale nie dałam rady.
W głowie: „Czy to nie zabrzmi głupio?”, „Co sobie pomyślą?”, „A jeśli zapiszczę z nerwów?”
Zanim podniosłam rękę – wątpliwości urastały do rozmiaru potwora.
Bo przecież pytanie = przyznanie się do braku.
Braku wiedzy, błyskotliwości, przenikliwości.
I jeszcze tego braku nikt inny nie ma – tylko ja.
Znacie to?
Zadawanie pytań wymaga odwagi.
Wychodzisz przed szereg – i to bez tarczy.
Dlatego tak mało osób się na to decyduje.
Ale zobacz, co się dzieje, gdy jednak pytasz:
jesteś uczciwy wobec siebie, rozwijasz się – bo dostajesz odpowiedź, oswajasz tremę i nieśmiałość, inni uważają Cię za odważnego – bo oni też chcieli, ale się bali, tworzysz swoją obecność – zamiast być cichym „grzecznym” słuchaczem.
Nie ma głupich pytań, jeśli słuchasz uważnie.
A to jedno pytanie może być przełomem – dla Ciebie i dla innych.
Lepiej wiedzieć, niż się nadal bać.
