Nie raz ktoś zadawał pytanie osobie prezentującej, które miałam na końcu języka, ale bałam się go zadać, bo w mojej głowie oceniałam go jako głupie. Bałam się nie tylko tego jak zabrzmię (czy nie zapiszczę nerwowo, czy nie za cicho), ale też bałam się wstydu, co ludzie pomyślą. Zanim zabrzmiało pytanie wątpliwości co do swojej wiedzy narastały do mega rozmiarów, a głos wewnętrzny sączył wiele krytycznych treści.
Bo zadanie pytania często brałam za przyznanie się do braku – braku wiedzy, a może błyskotliwości, przenikliwości, wyobraźni. A dodatkowo było to przyznanie się do tego, że tylko ja masz ten brak czy tę wątpliwość.
To ryzykowne działanie. Wyjście przed szereg – to… nie brzmi 'optymalnie’. Dlatego tak niewiele osób się na nie decyduje.
Ale ale! Spójrz na sprawy inaczej i daj się przekonać, że dzięki odważnemu zadawaniu pytań:
jesteś wobec siebie uczciwy, stajesz w prawdzie, odbierasz lekcję przezwyciężania nieśmiałości, która znika za którymś razem, uzyskując odpowiedzi rozwijasz się, dla wielu słuchaczy obok jesteś mądry, bo chcieli zadać to samo pytanie, dla wielu osób obok jesteś supermenem, bo oni się bali i z pewnych względów polegli z podniesieniem ręki.
Nie ma głupich pytań, o ile nie wynikają z braku uważności wobec tego, co mówiła osoba prezentująca.
Zadawaj więc te “głupie” pytania. Budujesz hardość ducha, zdobywasz wiedzę i doświadczenie, wzmacniasz swój wizerunek osoby chcącej wiedzieć i rozumieć więcej, budujesz swoją obecność zamiast być cichym (pokornym i uległym) słuchaczem.
To lepiej wiedzieć, niż się nadal bać 
.
